Hee Ho!

[Krautsurfer]

Liedje 3 sluit aan op Mamie is blue als het gaat om lage tonen.

We horen synthesizertonen die weigeren zich om te willen zetten naar zoiets als een liedje. Er zit weinig variatie in de ruim drie minuten die dit werk duurt en dat valt zeer te prijzen. Het is een nummer om mee weg te drijven. Het is lastig om aan te geven in welke tijd ik dit moet plaatsen. Voor Low van David Bowie schat ik zo in. Maar na het drieste experimenteerwerk van eind jaren '60. Goed nummer. Ik zou wel willen weten hoe dit zijn plaats krijgt op de originele plaat.

Ook ik zou graag wat meer willen weten van deze muzikant.
Ik heb op mijn swaps van de laatste jaren wel vaker nummers met dezelfde herkomst als dit geplaatst.
Het zit als volgt:
ooit heb ik via Soulseek een folder op iemands pc gevonden, met de titel Insane Music for Insane People. Die heb ik gedownload.
Het bleek een verzamelaar van een Belgisch cassettelabel te zijn, met een intrigerende mix van low-budget of huisopnames en een flinke DIY ethos. Er wordt gewerkt met goedkope synthesizers, rommelige opnameapparatuur, en tapes. Dit alles komt uit het begin van de jaren '80. Ik heb naar nog meer delen gezocht, en er bleken er flink wat te zijn.
Ik dacht zo tegen de dertig delen Insane Music for Insane People. Ik heb er een stuk of acht min of meer compleet weten te bemachtigen, en er zullen er op deze swap een stuk of wat van opduiken. Ik heb ooit via discogs de eigenaar van dat label aangeschreven, en hij bood aan om elk deel voor zo'n pakweg 25 euro per stuk naar me op te sturen. Daar heb ik helaas nog steeds geen geld voor..
Bovendien is lang niet elk nummer de moeite waard, het meeste is eigenlijk erg irritant. Maar er zitten echt prachtige dingen tussen, vooral waar het wat richting ambient gaat.

Een maandje of wat terug postte frobbert (vzmh) een draadje over moderne electronische muziek die teruggreep (ik parafraseer hier effe kort door de bocht) op onder andere jaren '80 horrorfilm soundtracks. Ik vond 't leuk, en Jij ook. Die insane compilaties sluiten er perfect bij aan.
Blij dat je 't waardeert.
Anyway.
Dit nummer is van een zekere Michael Chocholak, en het heet Zaibatsu. Staat op deel 21. uit '87. Siegfried heeft hier de pest aan.

Link

[Krautsurfer]

Nummer vier begint met wat slagen op een akoestische gitaar die al snel plaatsmaken voor, opnieuw, synthesizergeluiden. Al gaan dit meer richting het orgel, dit maakt plaats voor strijker -en klavecimbelgeluiden. Mijn vermoeden is dat we hier meer met muzikanten (een muzikant?) te maken hebben dan met liedje drie. Hier is iemand aan het werk die wil laten horen dat hij weet hoe het instrument werkt. Dit is overigens niet storend.

Ergens doet me dit denken aan dat lid van Fuck Buttons die muziek maakte met zijn Gameboy. Lekker pielen om dan met iets goed op de proppen te komen.

Ditmaal Cortex met het nummer Cortex U (er zijn ook de nummers Cortex V en Cortex W, en het zou me helemaal niet verbazen als dit helemaal niet de juiste titel is, want de meta-tags van die verzamelaar waren nogal een zootje, maar goed.) van Insane Music for Insane People volume 2, uit 1983.
Er wordt inderdaad flink gepielt.
Die hele Insane-scene klinkt een beetje als de laatsen der Mohikanen van de ware experimenteergeest uit de vroege jaren '70. Alsof de Grote Experimentele Hype voorbij is, en alle aandacht en het geld vertrokken zijn richting Dance en Hiphop en de oervervelende mega-acts van de mid '80's, en een paar achterblijvers stug doorgaan met wat laatste restjes tape, oude viersporenrecorders, een vleugje punk, wat muffe paddo's, en er met een half kapotte Casio nog wat van proberen te maken, zonder zich ook maar iets aan te trekken van wat of wie dan ook.

Ergens is dit perfecte muziek.
Ergens ook niet.

[Krautsurfer]

Met liedje 5 slaat Krautsurfer, subtiel, een andere weg in.

Echte instrumenten! Houtblazers in een korte interlude (ruim twee minuten), met een terugkerend themaatje. Beschaafd, smaakvol en, gek genoeg, niet al te verwijderd van de muziek uit Snow White...

Ja!
Tijd voor een break, en de groezelige electronica-experimenten te verruilen voor iets subtiels, smaakvol en stijlvol, terwijl het eigenlijk helemaal niet zo'n heel botte break is als je zou mogen verwachten. Het past wel goed bij de luchtigheid van de versnelde viool waarmee het vorige nummer eindigde.
De trouwe nerds hier zullen zich wellicht herinneren dat ik ergens in de zomer van '13 of '14 een Canterbury scene swap voor Tzz heb geupload hier ter forum. Welnu, dit is een nummer van zo'n Canterbury-scene band. En wel Egg.

Dit is Wind Quartet 1, van Egg's album The Civil Surface uit '74.
Een album vol met wat je zou kunnen omschrijven als prog, maar dan zonder dat het op Yes lijkt. Canterbury-scene muziek is meestal wat meer tongue in cheeck, Jazzy, zonder het bombastische van de wat meer gangbare prog, en over het algemeen goed te pruimen, totdat het allemaal wat teveel richting Fusion ging. Dit album staat al vol met al te uitbundig gesoleer, maar dit prachtige weefwerkje valt er zomaar even tussendoor.

Link

[Krautsurfer]

Nummer 6 vind ik heel erg fijn. Een ouderwetse opbouw, waarbij klein wordt begonnen en wordt toegewerkt naar een groots slotakkoord.

Het klein beginnen is een baslijntje dat aangevuld wordt met een houtblazer, een strijker, een koperblazer, meer strijkers, meer blazers in een steeds herhaald melodietje. Als een vijver waar je een steentje ingooit en de kringen groter en groter worden. Terwijl ik luister, beweegt mijn lichaam mee. Het swingt, maar dan op een blanke manier. Dit nummer duurt niet gek veel langer dan het vorige nummer, maar voelt niet als interlude. Dit voelt als een hoofdwerk.

Dit nummer is van Moondog.
En wel Symphonique #6 (Good for Goodie)

Moondog stond bekend als de Viking from 6th Avenue, vanwege zijn nogal aparte verschijning:

Ik kende 'm al vrij lang, maar nooit echt veel aandacht aan gegeven totdat Kryptozoid 'm hier enthousiast postte, een jaartje of drie geleden, en toen viel het kwartje ineens wel voor me.
Bedankt, Krypt!

Deze opname komt van een cd met z'n eerste twee albums, en dit nummer komt uit 1969.

Link

Inderdaad, ondanks de korte tijd is dit een nummer dat zich niet laat wegzetten als tussendoortje.
Moondog had zo zijn invloed* op Philip Glass en Steve Reich, Minimal Music componisten, waar we later nog wat meer van tegen gaan komen.

Overigens, klik dat linkje voor wat meer info:
“When you hear descriptions of how he’d be composing under his cape in the middle of winter, under three layers of fur with a little Braille punch… that stays with you.”

*Jazeker wel!

[Krautsurfer]

Nummer 7. Ik denk: vóór 1963. Jazz en de Spaanse hype. Gil Evans, Miles Davis, Maid of Cadiz, Sketches of Spain, dat werk.

Als dit nummer geen Spaanse titel (of Spaanse referentie) heeft, eet ik mijn hoed op. Het klinkt als Miles , maar het is hem niet. Toch klopt het helemaal. Na ruim twee minuten, blijkbaar is dat de tijd waarop Krautsurfer beoordeelt of een nummer door mag blijven duren of afgelopen moet zijn, verandert het nummer van tempo en toon. Het wordt gejaagder. Alsof er een mini-epos uitgespeeld wordt. Filmisch. Zeker met dat dramatische einde.

Vanwege de koperblazers een logisch vervolg op nummer 6. Ook dit nummer laat zich niet makkelijk vangen. Zo tussen jazz en klassiek in.

En hiermee eindigt het eerste blok van de swap.

Met nummer 8 verlaten we de stoffige vlakten van Spanje om richting de stratosfeer te verkassen. Waarover later meer...

Ruim voor '63.
De compositie dan.
Ik ben geen Jazz of klassiek-afficionado, en ik weet hier eigenlijk niet zoveel van... Maar:

Dit is Ebony Concerto van Igor Stravinsky, uitgevoerd door Benny Goodman's* Columbia Jazz Orchestra. Weer eens wat anders dan The Rite of Spring.
Dit is een compositie uit '45, maar ik weet niet uit welk jaar (en van welk album) deze opname komt. Ergens vroeg in de '60's, vermoed ik, dus wat dat betreft zit je, denk ik, wel goed. Ik kan dezelfde opname ook niet op youtube vinden. Die er wel te vinden zijn, klinken beduidend anders.
Nu ja, deze komt enigszins in de buurt:

Link

De drummer van een band waar ik een tijdje in speelde heeft dit ergens in de vroege jaren '90 voor me op een cassette gezet, en het bevalt me zeer. Het verhalende en epische vind ik geweldig. Eigenlijk zou ik dit soort muziek meer moeten uitdiepen, maar zoveel te doen, zo weinig tijd.. Staat al dik vijfentwintig jaar op de longlist...

Eet smakelijk!



*Benny Goodman, die een vriend van Moondog was.

[gung ho]

Het klinkt geweldig. Alles knarst, schuurt en dreigt, zonder dat het zichzelf al te serieus neemt.

Eens!

[gung ho]

Ook ik zou graag wat meer willen weten van deze muzikant.
Ik heb op mijn swaps van de laatste jaren wel vaker nummers met dezelfde herkomst als dit geplaatst.
Het zit als volgt:
ooit heb ik via Soulseek een folder op iemands pc gevonden, met de titel Insane Music for Insane People. Die heb ik gedownload.
Het bleek een verzamelaar van een Belgisch cassettelabel te zijn, met een intrigerende mix van low-budget of huisopnames en een flinke DIY ethos. Er wordt gewerkt met goedkope synthesizers, rommelige opnameapparatuur, en tapes. Dit alles komt uit het begin van de jaren '80. Ik heb naar nog meer delen gezocht, en er bleken er flink wat te zijn.
Ik dacht zo tegen de dertig delen Insane Music for Insane People. Ik heb er een stuk of acht min of meer compleet weten te bemachtigen, en er zullen er op deze swap een stuk of wat van opduiken. Ik heb ooit via discogs de eigenaar van dat label aangeschreven, en hij bood aan om elk deel voor zo'n pakweg 25 euro per stuk naar me op te sturen. Daar heb ik helaas nog steeds geen geld voor..
Bovendien is lang niet elk nummer de moeite waard, het meeste is eigenlijk erg irritant. Maar er zitten echt prachtige dingen tussen, vooral waar het wat richting ambient gaat.

Een maandje of wat terug postte frobbert (vzmh) een draadje over moderne electronische muziek die teruggreep (ik parafraseer hier effe kort door de bocht) op onder andere jaren '80 horrorfilm soundtracks. Ik vond 't leuk, en Jij ook. Die insane compilaties sluiten er perfect bij aan.
Blij dat je 't waardeerd.
Anyway.
Dit nummer is van een zekere Michael Chocholak, en het heet Zaibatsu. Staat op deel 21. uit '87. Siegfried heeft hier de pest aan.

Link

Deel 21. Dan is 25 euro per plaat inderdaad nogal een uitgave.

Ik ga me er eens in verdiepen. Dit nummer is zeer geslaagd.

Ik heb overigens de poor man's version in de vorm van Close to the noise floor. Vier cd's waarin bekende artiesten worden afgewisseld met onbekend (en deels onuitgegeven) werk.

[gung ho]

Siegfried heeft hier de pest aan.

En dat staat gelijk aan een stempel van kwaliteit.

[gung ho]

Ditmaal Cortex met het nummer Cortex U (er zijn ook de nummers Cortex V en Cortex W, en het zou me helemaal niet verbazen als dit helemaal niet de juiste titel is, want de meta-tags van die verzamelaar waren nogal een zootje, maar goed.) van Insane Music for Insane People volume 2, uit 1983.
Er wordt inderdaad flink gepielt.
Die hele Insane-scene klinkt een beetje als de laatsen der Mohikanen van de ware experimenteergeest uit de vroege jaren '70. Alsof de Grote Experimentele Hype voorbij is, en alle aandacht en het geld vertrokken zijn richting Dance en Hiphop en de oervervelende mega-acts van de mid '80's, en een paar achterblijvers stug doorgaan met wat laatste restjes tape, oude viersporenrecorders, een vleugje punk, wat muffe paddo's, en er met een half kapotte Casio nog wat van proberen te maken, zonder zich ook maar iets aan te trekken van wat of wie dan ook.

Mooi verwoord Krautie.

[gung ho]

Dit is Wind Quartet 1, van Egg's album The Civil Surface uit '74.
Een album vol met wat je zou kunnen omschrijven als prog, maar dan zonder dat het op Yes lijkt. Canterbury-scene muziek is meestal wat meer tongue in cheeck, Jazzy, zonder het bombastische van de wat meer gangbare prog, en over het algemeen goed te pruimen, totdat het allemaal wat teveel richting Fusion ging. Dit album staat al vol met al te uitbundig gesoleer, maar dit prachtige weefwerkje valt er zomaar even tussendoor.

Link

Complimenten voor de opeenvolging van nummers. Het sluit bijzonder goed op elkaar aan. Vooral deze eerste serie nummers.

[Krautsurfer]

[gung ho]

Je hebt gelijk.

Vanavond ga ik er weer eens lekker voor zitten.

Ik merk dat ik het belangrijk vind goed naar de swap te luisteren zodat ik een gedegen oordeel kan vellen. Helaas heb ik de laatste tijd weinig tijd gehad om te luisteren en/of te forummen.

[Siegfried Stahl]

Je hebt gelijk.

Vanavond ga ik er weer eens lekker voor zitten.

Ik merk dat ik het belangrijk vind goed naar de swap te luisteren zodat ik een gedegen oordeel kan vellen. Helaas heb ik de laatste tijd weinig tijd gehad om te luisteren en/of te forummen.

U kunt uw spaarzame vrije tijd wel beter gebruiken?

[Siegfried Stahl]

Dit nummer is van Moondog.
En wel Symphonique #6 (Good for Goodie)

Moondog stond bekend als de Viking from 6th Avenue, vanwege zijn nogal aparte verschijning:

Nee maar ...ik vind zowaar een liedje leuk van de swap. Wonderbaarlijk.

[Siegfried Stahl]

.

[Siegfried Stahl]

.

[Siegfried Stahl]

Bah.

[Krautsurfer]

Lukt het niet, Sieg?

[gung ho]

Nummer 6 vind ik heel erg fijn. Een ouderwetse opbouw, waarbij klein wordt begonnen en wordt toegewerkt naar een groots slotakkoord.

Het klein beginnen is een baslijntje dat aangevuld wordt met een houtblazer, een strijker, een koperblazer, meer strijkers, meer blazers in een steeds herhaald melodietje. Als een vijver waar je een steentje ingooit en de kringen groter en groter worden. Terwijl ik luister, beweegt mijn lichaam mee. Het swingt, maar dan op een blanke manier. Dit nummer duurt niet gek veel langer dan het vorige nummer, maar voelt niet als interlude. Dit voelt als een hoofdwerk.

Dit nummer is van Moondog.
En wel Symphonique #6 (Good for Goodie)

Moondog stond bekend als de Viking from 6th Avenue, vanwege zijn nogal aparte verschijning:

Ik kende 'm al vrij lang, maar nooit echt veel aandacht aan gegeven totdat Kryptozoid 'm hier enthousiast postte, een jaartje of drie geleden, en toen viel het kwartje ineens wel voor me.
Bedankt, Krypt!

Deze opname komt van een cd met z'n eerste twee albums, en dit nummer komt uit 1969.

Link

Inderdaad, ondanks de korte tijd is dit een nummer dat zich niet laat wegzetten als tussendoortje.
Moondog had zo zijn invloed* op Philip Glass en Steve Reich, Minimal Music componisten, waar we later nog wat meer van tegen gaan komen.

Overigens, klik dat linkje voor wat meer info:
“When you hear descriptions of how he’d be composing under his cape in the middle of winter, under three layers of fur with a little Braille punch… that stays with you.”

*Jazeker wel!

Deze plaat heb ik al twee keer geprobeerd. Jaren geleden. Dat wel. Twee keer ben ik gestopt. Wellicht staat mij eenzelfde ervaring te wachten als jij. Ik zet hem nog eens op. Hulde aan Krypto!

[gung ho]

Liedje 8 dus.

Op de grens Kraut, op de grens. Hier en daar er zelfs over. Het woord bombastisch lijkt hiervoor uitgevonden.

Samenzang en een basedrum worden doorkliefd door een elektrische gitaar, elektrische tonen, een blazer en wat ik niet anders kan beschrijven dan een metalinterlude. Inclusief tempowisseling. Dit kan toch niet man. Gepiel op een bas, een drumroffel, een horroreffectje en weer terug naar de metal. Een niet te definiëren taal doet me denken aan Goat. Al is die band bijna smaakvol te noemen vergeleken met dit.

Slecht? Zeker niet. Geheel geslaagd. Nee. Verrassend. Ja!

[gung ho]

9.

Over doorklieven gesproken. Een gezellig deuntje wordt telkenmale onderbroken door een elektrische gitaar met het overstuurde geluid dat we kennen van Emptyset en Faust. Ik ben zeer enthousiast over dit nummer omdat de gitaar uiteindelijk de overhand krijgt. Een spannende opbouw, maar dan anders. Wat dat betreft heeft dit nummer iets weg van Moondog (mijn logica) en dat geeft inzicht in waar jij van houdt. Als de rest van de plaat waar dit van komt zich minder richt op het (virtuoze) gitaarspel lijkt me dit erg goed.

De overgang naar 10 is subliem. Wat jammer dat het geluid van 10 zoveel zachter is.

[gung ho]

10.

De samenzang van 8 is terug. De ondefinieerbare taal (hallo Atom Heart Mother), de dramatische opbouw, maar dit keer wordt het geheel ondersteund door strijkers. Het is bijna hoorbaar hoe je hier aan het kloten bent geweest met de volgorde. Vanwege de unieke overgang van 8 naar 9 heb je die keuze gemaakt, qua gevoel past dit meer bij 8.

Leuk nummer. Te kort.

[gung ho]

11.

Een iets minder subtiele overgang. Strumming guitar. Dreigende blazers. Mooi. Een drum kickt erin na bijna twee minuten. Dit doet me ontzettend aan Four Tet denken. Vanwege de drum en het gebruik van akoestische instrumenten. Al ontbreekt hier vrijwel de elektronica. Is dit van rond 2000?

Het zou me enorm verbazen als Kieran Hebden hier niet iets mee te maken heeft. Is de maker dezes muziek drummer?

Na een minuutje of vijf volgen nog vrouwenstemmen ook. Dat geeft het nummer een puur Europese klank. Beetje teleurstellend dat het eindigt met een fade-out. Dat zou verboden moeten worden!

[gung ho]

12.

Een lekker dramatisch aandoend pianostuk. Met een geluid van een instrument dat ik herken van een eerder compilatie van jou. Vroeger postte je compilaties (iets met porno in de titel?), daar heb ik er twee van gedownload om er wat nummers van af te rippen. Die kwamen op verzamelcd'tjes terecht waar ik geen artiesten en titels bij zette. Heel mooi dit. Wat is het instrument en wie is de artiest? Dit gaat uiteindelijk een plek krijgen in mijn collectie.

Scharen we dit onder modern klassiek?

[gung ho]

13.

Ha, we zijn terug op vertrouwd terrein. Esoterische klanken zonder de zweverigheid. Rook je nog Kraut?

Een gewaagd nummer voor een swap. Langzaam, zacht, (doet me eraan denken: ken je Nightcrawlers? Scalle en ik zijn fan) aanzwellend tot een prachtig middenstuk om af te kalven tot de embryonale fase. Heel filmisch. Duurt met gemak langer dan 10 minuten en dat is perfect. Dit nummer staat los van de swap ook overeind. Er gebeurt heel weinig en toch heel veel.

We hadden het eerder over 17-jarigen. De perfecte leeftijd om deze muziek te leren kennen. 42 jaar is ook prima.

[gung ho]

14.

Dit nummer begint met geluiden waar ik van houd. Dit lijkt mij origineel, ik luister veel naar de moderne versies die dit geluid proberen te benaderen. Volgt heel goed op 13. Klinkt iets harder en zal waarschijnlijk van nét iets later zijn. Mooi. We zijn op het rustpunt gearriveerd. Zen.

[gung ho]

15.

Opnieuw een oud geluid aan het begin. Wat hoor je hier goed waar vroege acid uit voort gaat komen. Ik denk dat mijn voorliefde voor deze muziek daar vandaan komt. Waar mijn swap hier en daar hard-hitting (en zo bedoeld) was, gaat jouw swap richting zacht en buigzaam. Het heeft iets weg van Strict Nurse op mijn swap. En iets later in het nummer volgt de link naar Frobberts tip. Muziek voor een horrorfilm. Het nummer neemt een wending die je als onaangenaam zou kunnen omschrijven.

[gung ho]

16.

Disco! Maar dan niet. Post-punk? Ook hier gebeurt heerlijk weinig. Toch is dit niet bepaald een pauzenummer. Erg lekker. Dans je hier vaak op met mevrouw Surfer? Het heeft iets onmiskenbaars begin jaren '80, maar dan nét buiten de gangbare normen.

Chapeau! Weer een winnaar!

Oei, oei, wat zou ik er vaak naast kunnen zitten met mijn aannames.

Echt leuk dat swappen.

[gung ho]

17.

Teardrop van Massive Attack!

De ruis in dit nummer is goed gedaan. Met krap 3 minuten en een fade-out doet de artiest dit nummer tekort. We naderen het einde van de swap. Dat is duidelijk. Het mist iets van de intensiteit van de vorige nummers, maar luistert zeer aangenaam weg.

[gung ho]

18.

Naar de sterren en daar voorbij!

Kraut gaat met deze swap voor een eeuwig wegdrijven in de oneindigheid. Niet meer en niet minder dames en heren. Waar we begonnen op aarde, voorbij zijn gegaan aan Walhallah, zijn we nu op weg naar een plek waar geen eindpunt is. Zit daar de boodschap van Kraut? En wat zegt dat over hem?

[gung ho]

Bedankt Krautie! Ik ben er zeer blij mee. Hij gaat zo in de kast en gaat in de toekomst in zijn geheel gedraaid worden. Complimenten, maar vooral: grote waardering voor de tijd en moeite die je eraan besteed hebt.

Er staan al twee nummers op mijn nieuwe swap.

[Krautsurfer]

Liedje 8 dus.

Op de grens Kraut, op de grens. Hier en daar er zelfs over. Het woord bombastisch lijkt hiervoor uitgevonden.

Samenzang en een basedrum worden doorkliefd door een elektrische gitaar, elektrische tonen, een blazer en wat ik niet anders kan beschrijven dan een metalinterlude. Inclusief tempowisseling. Dit kan toch niet man. Gepiel op een bas, een drumroffel, een horroreffectje en weer terug naar de metal. Een niet te definiëren taal doet me denken aan Goat. Al is die band bijna smaakvol te noemen vergeleken met dit.

Slecht? Zeker niet. Geheel geslaagd. Nee. Verrassend. Ja!

Ik heb zoo lang getwijfeld of ik deze wel moest doen...
Hij sloot in eerste instantie goed aan bij een ander Tsjechisch liedje (de taal is Tsjechisch) van Iva Bittova dat een grote kanshebber was, maar heb moeten laten vallen.. Toch vond ik het de moeite waard om de swap wat diverser te houden. Het is geen muziek waar ik nog vaak naar luister, maar het was indertijd wel een nummer waar ik van opkeek. Saxofoon, drama en metal. Tegenwoordig een stuk gangbaarder, maar in de '90's was dat allemaal nog wat minder voor de hand liggend. Zeker vanuit Oost Europa.
Ik vond het redelijk goed aansluiten bij het Stravinsky-nummer. Voor mij waren Egg, Moondog, Stravinsky en Ser un Peyalero het blazers-kwartet.
Inclusief tempo-wisselingen, wat exotischer maatsoorten en allemaal wat minder vanzelfsprekende klankleuren door de decennia heen.
Die tempo-en maatwisselingen zijn iets wat je veel terugvind in traditionele (Oost) Europese muziek. Er is meer dan de vierkwartsmaat en het incidentele walsje. Ik heb er altijd wel van gehouden om op een dergelijke manier uitgedaagd te worden, mits niet te geforceerd moeilijk doen om het moeilijk doen.
Dan had dit nummer ook nog 's een vleugje horrorsoundtrack-esthetiek die in andere vormen ook op deze swap te horen was, dus al met al:
Vadim dus, van Ser un Peyalero, van het album The Birthdays Ignorance uit '95.

Link

[Krautsurfer]

9.

Over doorklieven gesproken. Een gezellig deuntje wordt telkenmale onderbroken door een elektrische gitaar met het overstuurde geluid dat we kennen van Emptyset en Faust. Ik ben zeer enthousiast over dit nummer omdat de gitaar uiteindelijk de overhand krijgt. Een spannende opbouw, maar dan anders. Wat dat betreft heeft dit nummer iets weg van Moondog (mijn logica) en dat geeft inzicht in waar jij van houdt. Als de rest van de plaat waar dit van komt zich minder richt op het (virtuoze) gitaarspel lijkt me dit erg goed.

De overgang naar 10 is subliem. Wat jammer dat het geluid van 10 zoveel zachter is.

Dit is een stuk uit Fred Frith's:
The As Usual Dance Towards The other Side To What Is Not.
Deze versie komt van de documentaire over Fred Frith: Step Across the Border. Zeer de moeite waard, en ik zou je aanraden die 's gaan te bekijken.
The as usual dance..
Een stuk of wat zorgvuldig gecomponeerde korte nummers voor een kwartet met electrische gitaren. Ook als album te verkrijgen, maar de versies op de soundtrack zijn live, en klinken beter.

Link

Plus een bonusje:

Link

Frith is een gitarist die al sinds de jaren '60 bezig is met zichzelf konstant te heruitvinden, en je komt hem overal tegen, als je even zoekt. Z'n officiele releases en samenwerkingen zijn volledig uit de hand gelopen, er is geen beginnen aan.
Toch doen.
Begin met de soundtrack van Step Across The Border,
Luister wat Henry Cow en Art Bears,
Skeleton Crew met Tom Cora,
Massacre met Bill Laswell,
Z'n solo-platen uit de jaren '80,
enzovoorts enzovoorts.
Meestal bezig met geimproviseerde muziek op zelfgesloopte en zelfgebouwde gitaren. Een ondergewaardeerde muzikale held van me.
Canterbury-scene roots, by the way.

[Krautsurfer]

10.

De samenzang van 8 is terug. De ondefinieerbare taal (hallo Atom Heart Mother), de dramatische opbouw, maar dit keer wordt het geheel ondersteund door strijkers. Het is bijna hoorbaar hoe je hier aan het kloten bent geweest met de volgorde. Vanwege de unieke overgang van 8 naar 9 heb je die keuze gemaakt, qua gevoel past dit meer bij 8.

Leuk nummer. Te kort.

Ja, die overgangen...
Dat heeft even geduurd. Dit nummer heeft zo'n beetje overal op de swap gestaan, van opener tot laatste nummer. Uiteindelijk in het midden terechtgekomen.
Lange tijd waren Fred Frith en Michael Nyman (want die is het) omgedraaid, totdat ik de swap 's een keer beluisterde, al liggend op de bank, en besloot ze om te wisselen. Vanwege de overgang van 9 naar 10. Het zij zo.
Jammer trouwens dat het volumeverschil zo groot is. Mij is het niet opgevallen, misschien heeft Itunes lopen kloten, of ik word echt oud en doof.
Anyway.
Michael Nyman dus, bekend van diverse kleffe soundtracks. Maar hier nog jong & wild met The Michael Nyman Band, met wortels in de Minimal Music scene, en een stevig vleugje rock dazu.

Link

De taal:
'The lyrics to this one are just the names of the three birds you see in the picture - which are 'Capercaillie Lamergeyer Cassowary' (and repeat).'
Was een mooie openener voor een swap voor iKer geweest.
Ik wilde dat ik meer van dergelijke muziek had.

[gung ho]

Je hebt gelijk.

Vanavond ga ik er weer eens lekker voor zitten.

Ik merk dat ik het belangrijk vind goed naar de swap te luisteren zodat ik een gedegen oordeel kan vellen. Helaas heb ik de laatste tijd weinig tijd gehad om te luisteren en/of te forummen.

U kunt uw spaarzame vrije tijd wel beter gebruiken?

Inderdaad. Ik zat gister met Frobbert te appen en hij heeft me weten te overtuigen. Ik denk dat ik vanaf nu ook iets nuttigs ga doen. Ik zat te denken aan tuinieren.

[Krautsurfer]

11.

Een iets minder subtiele overgang. Strumming guitar. Dreigende blazers. Mooi. Een drum kickt erin na bijna twee minuten. Dit doet me ontzettend aan Four Tet denken. Vanwege de drum en het gebruik van akoestische instrumenten. Al ontbreekt hier vrijwel de elektronica. Is dit van rond 2000?

Het zou me enorm verbazen als Kieran Hebden hier niet iets mee te maken heeft. Is de maker dezes muziek drummer?

Na een minuutje of vijf volgen nog vrouwenstemmen ook. Dat geeft het nummer een puur Europese klank. Beetje teleurstellend dat het eindigt met een fade-out. Dat zou verboden moeten worden!

Geen Four Tet, hoewel dat best zou kunnen.
Dit is Mice Parade, en het nummer heet Phasen Weise. Van het album All Roads Lead to Salzburg, uit, jawel, 2002.
Mice Parade is een New Yorkse band, geleid door de percussionist Adam Pierce. (Mice Parade is een anagram van Adam Pierce) Dus ook hier zit je goed.
Goede drummer.
Ik vind dit echt een geweldig nummer. Er gebeurt zoveel. Inderdaad dat Duitse vrouwenkoortje tegen het einde aan.

Prachtig.
De hele plaat is goed, trouwens.

Link

[gung ho]

18.

Naar de sterren en daar voorbij!

Kraut gaat met deze swap voor een eeuwig wegdrijven in de oneindigheid. Niet meer en niet minder dames en heren. Waar we begonnen op aarde, voorbij zijn gegaan aan Walhallah, zijn we nu op weg naar een plek waar geen eindpunt is. Zit daar de boodschap van Kraut? En wat zegt dat over hem?

Vanochtend op de fiets bedacht ik me dat 'optillen' het idee achter deze swap is. Optillen in de zin van 'verheffen'.

[gung ho]

Liedje 8 dus.

Op de grens Kraut, op de grens. Hier en daar er zelfs over. Het woord bombastisch lijkt hiervoor uitgevonden.

Samenzang en een basedrum worden doorkliefd door een elektrische gitaar, elektrische tonen, een blazer en wat ik niet anders kan beschrijven dan een metalinterlude. Inclusief tempowisseling. Dit kan toch niet man. Gepiel op een bas, een drumroffel, een horroreffectje en weer terug naar de metal. Een niet te definiëren taal doet me denken aan Goat. Al is die band bijna smaakvol te noemen vergeleken met dit.

Slecht? Zeker niet. Geheel geslaagd. Nee. Verrassend. Ja!

Ik heb zoo lang getwijfeld of ik deze wel moest doen...
Hij sloot in eerste instantie goed aan bij een ander Tsjechisch liedje (de taal is Tsjechisch) van Iva Bittova dat een grote kanshebber was, maar heb moeten laten vallen.. Toch vond ik het de moeite waard om de swap wat diverser te houden. Het is geen muziek waar ik nog vaak naar luister, maar het was indertijd wel een nummer waar ik van opkeek. Saxofoon, drama en metal. Tegenwoordig een stuk gangbaarder, maar in de '90's was dat allemaal nog wat minder voor de hand liggend. Zeker vanuit Oost Europa.
Ik vond het redelijk goed aansluiten bij het Stravinsky-nummer. Voor mij waren Egg, Moondog, Stravinsky en Ser un Peyalero het blazers-kwartet.
Inclusief tempo-wisselingen, wat exotischer maatsoorten en allemaal wat minder vanzelfsprekende klankleuren door de decennia heen.
Die tempo-en maatwisselingen zijn iets wat je veel terugvind in traditionele (Oost) Europese muziek. Er is meer dan de vierkwartsmaat en het incidentele walsje. Ik heb er altijd wel van gehouden om op een dergelijke manier uitgedaagd te worden, mits niet te geforceerd moeilijk doen om het moeilijk doen.
Dan had dit nummer ook nog 's een vleugje horrorsoundtrack-esthetiek die in andere vormen ook op deze swap te horen was, dus al met al:
Vadim dus, van Ser un Peyalero, van het album The Birthdays Ignorance uit '95.

Link

Tsjechisch.

Vadim. Nooit van gehoord. Als band dan. Als regisseur wel. Voor de grap zou ik dit album eens kunnen beluisteren, maar ik vrees dat dit niet geheel aan mij besteed is. Al moest ik wel lachen toen ik het de eerste keer hoorde.

[Krautsurfer]

12.

Een lekker dramatisch aandoend pianostuk. Met een geluid van een instrument dat ik herken van een eerder compilatie van jou. Vroeger postte je compilaties (iets met porno in de titel?), daar heb ik er twee van gedownload om er wat nummers van af te rippen. Die kwamen op verzamelcd'tjes terecht waar ik geen artiesten en titels bij zette. Heel mooi dit. Wat is het instrument en wie is de artiest? Dit gaat uiteindelijk een plek krijgen in mijn collectie.

Scharen we dit onder modern klassiek?

Ja!
Dit is John Cale met Terry Riley. En Terry Riley zul je eerder hebben gehoord, met Poppy Nogood and the Phantom Band, want die heb ik wel 's op zo'n Pornopolka's gezet. Weer een minimal music componist, dus. En uiteraard heeft John Cale via La Monte Young daar ook z'n roots liggen.
Dat instrument is, voor zover ik weet, de sax van Terry Riley. Maar ik kan me vergissen, zou ook een klarinet kunnen zijn.
John Cale speelt op dit nummer piano.
Een prachtig nummer van Church of Anthrax.
Naar verluid kwam Terry Riley eens luisteren naar het mixen van de opnames waar Cale mee bezig was, en was dermate teleurgesteld dat-ie de studio uitliep en nooit meer wat van zich had laten horen.
Tsjah.
gelukkig heeft Cale 'm afgemixt en uitgebracht.

Link

The Hall of Mirrors in the Palace of Versailles.
En zo klinkt het ook, weerspiegelingen van weerspiegelingen. De circulaire piano van Cale, de fractalachtige uitweidingen van Riley.
Dit nummer had best een paar dagen mogen duren. Maar misschien doet het dat ook wel.

[Krautsurfer]

13.

Ha, we zijn terug op vertrouwd terrein. Esoterische klanken zonder de zweverigheid. Rook je nog Kraut?

Een gewaagd nummer voor een swap. Langzaam, zacht, (doet me eraan denken: ken je Nightcrawlers? Scalle en ik zijn fan) aanzwellend tot een prachtig middenstuk om af te kalven tot de embryonale fase. Heel filmisch. Duurt met gemak langer dan 10 minuten en dat is perfect. Dit nummer staat los van de swap ook overeind. Er gebeurt heel weinig en toch heel veel.

We hadden het eerder over 17-jarigen. De perfecte leeftijd om deze muziek te leren kennen. 42 jaar is ook prima.

Nee, ik rook niet meer. Af en toe een sigaret, als het lekker weer is, of als ik een paar biertjes op heb. Zelden tot nooit, dus.
Van wiet word ik tegenwoordig paranoide. Veel plezier van gehad, maar het zit er niet meer in.
Nightcrawlers ken ik niet.

Plaats 's een goeie Youtube?

Evengoed:
Sehr Kosmisch van Harmonia. Uit '73. Duits.
Harmonia, hetgeen de samenwerking was van Cluster en Michael Rother van Neu! Een soort Super-Krautrock band.
Beide met hun poten stevig in experimentele electronica, en met de driftige exploratiedrift van alle Duitsche bands van de beginjaren '70. En hoewel dit nummer minstens zo diep gaat als alles van Tangerine Dream en Ash Ra Tempel, houd dit nummer toch een soort slagje om de arm met de tongue-in-cheeck titel 'Sehr Kosmisch'. Ze namen zichzelf net niet te serieus.
Maar wat gaat dit nummer diep. Perfecte trance-muziek.
Had ook goed het laatste nummer van de swap kunnen zijn, maar ik wilde net wat meer upbeat eindigen.
Later daarover meer.
Ik zou je willen aanraden het album waar dit nummer vanaf komt domweg aan te schaffen.

Link

[Krautsurfer]

14.

Dit nummer begint met geluiden waar ik van houd. Dit lijkt mij origineel, ik luister veel naar de moderne versies die dit geluid proberen te benaderen. Volgt heel goed op 13. Klinkt iets harder en zal waarschijnlijk van nét iets later zijn. Mooi. We zijn op het rustpunt gearriveerd. Zen.

Waar ga je verder na Sehr Kosmisch?
Je pakt het voorzichtig weer op, en wel met Laurie Spiegel:
Laurie Spiegel (born September 20, 1945 in Chicago) is an American composer. She has worked at Bell Laboratories, in computer graphics, and is known primarily for her electronic-music compositions and her algorithmic composition software Music Mouse. She also plays the guitar and lute.

Spiegel was seen by some as a pioneer of the New York new-music scene. She withdrew from this scene in the early 1980s, believing that its focus had shifted from artistic process to product. While she continues to support herself through software development, Spiegel aims to use technology in music as a means of furthering her art rather than as an end in itself. In her words, "I automate whatever can be automated to be freer to focus on those aspects of music that can't be automated. The challenge is to figure out which is which."

Spiegel's realization of Johannes Kepler's "Harmonices Mundi" was chosen for the opening track on the "Sounds of Earth" section of the golden record placed on board the Voyager spacecraft in 1977. Her piece called "Sediment" was used in the cornucopia scene of the 2012 movie The Hunger Games.

Zodoende.
Dit nummer genaamd Three Modal Pieces - A Cosmos (see what I did there?) uit '83 komt van het album Obsolete Systems: 'A retrospective of Spiegel's work through the 70s and 80s, performed on currently obsolete electronic instruments.'
Tien jaar na Harmonia.
Helaas, lieve medenerds, hier kon ik geen Youtube van vinden.
De swap blijft lekker exclusief, zo.

[Rainy Day Woman]

Helaas, lieve medenerds, hier kon ik geen Youtube van vinden.
De swap blijft lekker exclusief, zo.

Jaja, doe maar lekker exclusief met zijn tweeën.

[gung ho]

12.

Een lekker dramatisch aandoend pianostuk. Met een geluid van een instrument dat ik herken van een eerder compilatie van jou. Vroeger postte je compilaties (iets met porno in de titel?), daar heb ik er twee van gedownload om er wat nummers van af te rippen. Die kwamen op verzamelcd'tjes terecht waar ik geen artiesten en titels bij zette. Heel mooi dit. Wat is het instrument en wie is de artiest? Dit gaat uiteindelijk een plek krijgen in mijn collectie.

Scharen we dit onder modern klassiek?

Ja!
Dit is John Cale met Terry Riley. En Terry Riley zul je eerder hebben gehoord, met Poppy Nogood and the Phantom Band, want die heb ik wel 's op zo'n Pornopolka's gezet. Weer een minimal music componist, dus. En uiteraard heeft John Cale via La Monte Young daar ook z'n roots liggen.
Dat instrument is, voor zover ik weet, de sax van Terry Riley. Maar ik kan me vergissen, zou ook een klarinet kunnen zijn.
John Cale speelt op dit nummer piano.
Een prachtig nummer van Church of Anthrax.
Naar verluid kwam Terry Riley eens luisteren naar het mixen van de opnames waar Cale mee bezig was, en was dermate teleurgesteld dat-ie de studio uitliep en nooit meer wat van zich had laten horen.
Tsjah.
gelukkig heeft Cale 'm afgemixt en uitgebracht.

The Hall of Mirrors in the Palace of Versailles.
En zo klinkt het ook, weerspiegelingen van weerspiegelingen. De circulaire piano van Cale, de fractalachtige uitweidingen van Riley.
Dit nummer had best een paar dagen mogen duren. Maar misschien doet het dat ook wel.

Ai. Pijnlijk. Terry Riley staat natuurlijk gewoon in de kast met z'n A rianbow in curved air. Had ik kunnen weten dus. En nu ik het weet, herken ik ook ineens het werk van John Cale. Deze plaat ga ik luisteren.

[gung ho]

13.

Ha, we zijn terug op vertrouwd terrein. Esoterische klanken zonder de zweverigheid. Rook je nog Kraut?

Een gewaagd nummer voor een swap. Langzaam, zacht, (doet me eraan denken: ken je Nightcrawlers? Scalle en ik zijn fan) aanzwellend tot een prachtig middenstuk om af te kalven tot de embryonale fase. Heel filmisch. Duurt met gemak langer dan 10 minuten en dat is perfect. Dit nummer staat los van de swap ook overeind. Er gebeurt heel weinig en toch heel veel.

We hadden het eerder over 17-jarigen. De perfecte leeftijd om deze muziek te leren kennen. 42 jaar is ook prima.

Nee, ik rook niet meer. Af en toe een sigaret, als het lekker weer is, of als ik een paar biertjes op heb. Zelden tot nooit, dus.
Van wiet word ik tegenwoordig paranoide. Veel plezier van gehad, maar het zit er niet meer in.
Nightcrawlers ken ik niet.

Plaats 's een goeie Youtube?

Evengoed:
Sehr Kosmisch van Harmonia. Uit '73. Duits.
Harmonia, hetgeen de samenwerking was van Cluster en Michael Rother van Neu! Een soort Super-Krautrock band.
Beide met hun poten stevig in experimentele electronica, en met de driftige exploratiedrift van alle Duitsche bands van de beginjaren '70. En hoewel dit nummer minstens zo diep gaat als alles van Tangerine Dream en Ash Ra Tempel, houd dit nummer toch een soort slagje om de arm met de tongue-in-cheeck titel 'Sehr Kosmisch'. Ze namen zichzelf net niet te serieus.
Maar wat gaat dit nummer diep. Perfecte trance-muziek.
Had ook goed het laatste nummer van de swap kunnen zijn, maar ik wilde net wat meer upbeat eindigen.
Later daarover meer.
Ik zou je willen aanraden het album waar dit nummer vanaf komt domweg aan te schaffen.

Harmonia heb ik meerdere keren beluisterd. De hele plaat vond ik teveel van hetzelfde. Eigenlijk vind ik vooral Faust, Neu! en Can goed. Andere krautrockbands worden me al snel te kosmisch. Daarom wil het maar niet lukken tussen mij en Tangerine Dream, Popol Vuh en Amon Düül. Zo een los nummer werkt dan wel weer fantastisch.

Hier wat werk van Nightcrawlers.

https://www.youtube.com/playlist?list=O ... u9_b0h9BSE

[gung ho]

14.

Dit nummer begint met geluiden waar ik van houd. Dit lijkt mij origineel, ik luister veel naar de moderne versies die dit geluid proberen te benaderen. Volgt heel goed op 13. Klinkt iets harder en zal waarschijnlijk van nét iets later zijn. Mooi. We zijn op het rustpunt gearriveerd. Zen.

Waar ga je verder na Sehr Kosmisch?
Je pakt het voorzichtig weer op, en wel met Laurie Spiegel:
Laurie Spiegel (born September 20, 1945 in Chicago) is an American composer. She has worked at Bell Laboratories, in computer graphics, and is known primarily for her electronic-music compositions and her algorithmic composition software Music Mouse. She also plays the guitar and lute.

Spiegel was seen by some as a pioneer of the New York new-music scene. She withdrew from this scene in the early 1980s, believing that its focus had shifted from artistic process to product. While she continues to support herself through software development, Spiegel aims to use technology in music as a means of furthering her art rather than as an end in itself. In her words, "I automate whatever can be automated to be freer to focus on those aspects of music that can't be automated. The challenge is to figure out which is which."

Spiegel's realization of Johannes Kepler's "Harmonices Mundi" was chosen for the opening track on the "Sounds of Earth" section of the golden record placed on board the Voyager spacecraft in 1977. Her piece called "Sediment" was used in the cornucopia scene of the 2012 movie The Hunger Games.

Zodoende.
Dit nummer genaamd Three Modal Pieces - A Cosmos (see what I did there?) uit '83 komt van het album Obsolete Systems: 'A retrospective of Spiegel's work through the 70s and 80s, performed on currently obsolete electronic instruments.'
Tien jaar na Harmonia.
Helaas, lieve medenerds, hier kon ik geen Youtube van vinden.
De swap blijft lekker exclusief, zo.

Precies!

[Krautsurfer]

15.

Opnieuw een oud geluid aan het begin. Wat hoor je hier goed waar vroege acid uit voort gaat komen. Ik denk dat mijn voorliefde voor deze muziek daar vandaan komt. Waar mijn swap hier en daar hard-hitting (en zo bedoeld) was, gaat jouw swap richting zacht en buigzaam. Het heeft iets weg van Strict Nurse op mijn swap. En iets later in het nummer volgt de link naar Frobberts tip. Muziek voor een horrorfilm. Het nummer neemt een wending die je als onaangenaam zou kunnen omschrijven.

Dat is (Very) Dusty tape van I Scream. Weer zo'n Insane Music nummer, weer van Volume twee.
Al genoeg over gezegd.
Strict Nurse sluit er inderdaad wel goed bij aan.
Het eindigt in een wat chaotisch geluidsfestijn, en dat is het einde van de Kosmische sectie. Voor nu dan. En de opmaat voor:

[Krautsurfer]

16.

Disco! Maar dan niet. Post-punk? Ook hier gebeurt heerlijk weinig. Toch is dit niet bepaald een pauzenummer. Erg lekker. Dans je hier vaak op met mevrouw Surfer? Het heeft iets onmiskenbaars begin jaren '80, maar dan nét buiten de gangbare normen.

Chapeau! Weer een winnaar!

Oei, oei, wat zou ik er vaak naast kunnen zitten met mijn aannames.

Echt leuk dat swappen.

..Tattoo For England van Subject.
Wederom Insane Music For Insane People, dit keer Volume 3.
Met die primitieve drumcomputer is het een aspect van veel van die Insane bandjes dat ik nog niet had laten horen. En het werkt goed samen met de wat sinistere melodie. Goede soundtrack voor de beginscene van een horror-film waarin eigenlijk nog niet zoveel gebeurt.
Nee, helaas dansen Vrouw Krautsurfer en ik niet op dezelfde muziek. Die houdt meer van U2 en Michael Jackson.
Het zij zo.

[Krautsurfer]

17.

Teardrop van Massive Attack!

De ruis in dit nummer is goed gedaan. Met krap 3 minuten en een fade-out doet de artiest dit nummer tekort. We naderen het einde van de swap. Dat is duidelijk. Het mist iets van de intensiteit van de vorige nummers, maar luistert zeer aangenaam weg.

En de vorige drumcomputer sluit dan weer aan* met de drumsample uit Massive Attack's Teardrop. Hetgeen ik tegelijkertijd het mooiste vind van dat hele album, die droge drum.
Leuk dat Kammerflimmer kollektief er ook wat in zag, en er iets subtiels omheen heeft gebouwd:

Link

Het levert een lekker broeierig verwachtingsvol sfeertje op.
Dit nummer komt van hun debuut, uit '99 dacht ik, en eigenlijk zou ik hun andere albums ook eens uit moeten checken.


*Nu ja, aansluiten... Het ene is een drumcomputer uit vermoedelijk '81 of zo, en het andere is een sample van wat waarschijnlijk gewoon een ouwe analoge opname is, maar vooruit. Die swap kan niet eeuwig duren. Het is een overgang van Ambient naar wat meer ritme-georienteerde muziek, zoals ook terug te vinden in het laatste nummer.

[Krautsurfer]

18.

Naar de sterren en daar voorbij!

Kraut gaat met deze swap voor een eeuwig wegdrijven in de oneindigheid. Niet meer en niet minder dames en heren. Waar we begonnen op aarde, voorbij zijn gegaan aan Walhallah, zijn we nu op weg naar een plek waar geen eindpunt is. Zit daar de boodschap van Kraut? En wat zegt dat over hem?

En de broeierige belofte van het vorige nummer wordt ingelost met het ongelofelijke spacy
Seven Forty Seven van Boards of Canada.
Uit 2009, en afkomstig van een Warp-verzamelaar.
Maar wat een nummer.
Bedriegelijk toegankelijk, tegen het kleffe aan, maar om op die manier zo'n gelaagde partij ruis over een zwoele basloop te zetten, dat is geweldig.
Luister dan!

Link

Boards of Canada..
Ik denk dat iedereen hier ze wel kent, twee Schotse broers die al heel lang samen muziek maken, en zo mid jaren '90 begin jaren '00 een beetje doorbraken naar een groter publiek met hun muziek, gemaakt op oude analoge synthesizers en effectapparatuur, gelardeerd met kinderstemmen, nostalgie, een fascinatie voor nummers, en meestal door een paar antieke en discutabele Philips-cassetterecorders getrokken voordat het ons ter oren komt. Een esthetiek die wonderwel aansluit op de insane music opnames, zij het dat ze op een volkomen andere manier aan hun aangetaste geluid komen.
Ze hebben nog maar weinig albums uitgebracht, maar er zijn gelukkig flink wat officieuze opnames te vinden, en natuurlijk losse pareltjes zoals dit.

Er was geen andere mogelijkheid dan, als ik dan toch dit nummer wilde laten horen, dit nummer als laatste te gebruiken. Hierna kun je eigenlijk niets meer opzetten, en is het gewoon af. Vandaar de beslissing om Sehr Kosmisch (wat ook een uitstekend laatste nummer zou zijn) wat eerder te gebruiken, en dan weer langzaam op te bouwen vanuit ambient naar drums.
En ja, dit nummer probeert te verheffen. Moet ook wel, met zo'n titel.
Ergens in de Youtube comments stelt iemand "This is what dying sounds like" en hoewel dat an sich wat overdone is, geeft het wel de intensiteit en de pretentie van dit nummer goed weer. To infinity and beyond! En dat is iets wat ik altijd gezocht heb in muziek. Vroeger al, en nog steeds.

[Krautsurfer]

Bedankt Krautie! Ik ben er zeer blij mee. Hij gaat zo in de kast en gaat in de toekomst in zijn geheel gedraaid worden. Complimenten, maar vooral: grote waardering voor de tijd en moeite die je eraan besteed hebt.

Er staan al twee nummers op mijn nieuwe swap.

Graag gedaan, was leuk! Jouw swap staat ook nog regelmatig op.

Swappen is wat mij betreft nog steeds het leukste aan dit forum, jammer dat de spoeling zo dun is tegenwoordig.
We moesten 't zeker nog 's een keer doen, nu we elkaar wat beter kunnen inschatten.