Een boek dat opnieuw is uitgebracht na de aanslagen vorig jaar in maart in Brussel.
Oorspronkelijk geschreven in 2006 door een in Vlaanderen geboren dame met Marokkaanse roots (tweede generatie).
Doel was toen de radicale islam te onderzoeken in, het iedereen inmiddels welbekende, Molenbeek. Twee maanden trok deze journaliste zich daar voor terug aldaar, onder het mom van 'ik ben studente en ik maak mijn scriptie'.
En je blijft een beetje op je honger zitten toch want de meeste zaken die hierin beschreven worden, zijn 11 jaar na datum uiteraard geen nieuws meer:
ja, er zijn broeihaarden van moslimextremisme in Molenbeek
ja, er zijn bibliotheken waar de moslim boeken kan vinden die aanzetten tot de jihad
ja, de Saoedis zijn de hoofdsponsors van deze haatboodschap
Ja, een deel vd moslims leeft in een parallele wereld waarin ze enkel kijken naar Arabische zenders. Of internet gebruiken om zich te
islamiseren (en dat betekent tegenwoordig het omgekeerde van
spiritualiteit).
Maar ook:
Gematigde moslims zijn de eerste slachtoffers van deze extremisten.
Niet alle moslims die zich afkeren van onze seculiere, westerse levenswijze (zonder daarom extreem te worden) komen uit kansarme gezinnen
Er zijn ook (gematigde) moslims die voor het Vlaams Belang stemmen, wegens het onvermogen van de traditionele partijen
Maar de echte boodschap haal ik uit een interview met Fraihi, nav haar boekje:
'Er is dus echt nog niets veranderd.
De verantwoordelijken laten nog (steeds) veel te veel betijen'.
Scary.
