Richardus schreef: ↑15 okt 2019, 11:18
Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
Duh. Luister al anderhalf jaar bijna niks anders, grijp er steeds naar terug. Bloedmooi en briljant. Meesterwerk dat tijdloos zal blijken te zijn. Eeuwigheidswaarde zoals weinig albums laatste jaren, decennia zelfs.
Ga ik eens proberen.
Het begint wel een stuk gematigder dan ik verwachtte. Een goed gearrangeerd, maar gewoon liedje. O god, hoor ik nu zo'n krijs die door moet gaan voor angstaanjagend?
Uitslag tweede nummer: sorry, maar ik schoot in de lach van de zang. En het is ook nog eens veel te fucking lang. Bij minuut 5 van de ruim 11 (!) veriest de gitarist zich in een volkomen niet ter zake doende solo. Wat jammer is want het nummer kent ook sterkere stukken. Alles tussen 5 en 8 minuten kun je overslaan, dit is allemaal al eens vele malen beter gedaan, en is stomvervelend. Het emmert maar door en emmert maar door. Want daarna begint het outro, een ellenlange solo rond niet bijster interessante thema's. Niet onplezant anderzijds.
Ha, gelukkig! Reclame voor Abbey Road tussendoor! De geneugten van een gratis Deezer account.
Canary Yellow, het derde nummer. Weer twaalf minuten, wat het ergste doet vrezen. Maar het begint niet onaardig. Sterker; de eerste minuut boeit, maar na anderhalve minuut is het thema zodanig uitgemolken dat ik de neiging heb te skippen. Sterker: dat doe ik. Pas na 2,5 minuut gebeurt er iets, maar helaas is het alweer met die kleuterzang. Toegegeven: het is verder leuk.
Na 4 minuten komen andere themaatjes langs, maar nu valt op dat de gitarist steeds in herhaling valt. Steeds dezelfde trucjes, en dat is lastig de aandacht vasthouden als je een nummer van een kwartier maakt. Maar het lukt wel tot ongeveer 6,5 minuut. Ik ben bang dat de gitarist nu weer minutenlang de tijd gaat krijgen dus we laten dit nummer voor wat het is.
Near begint als non-descript alternatief liedje, met lieflijke gitaar. Niks opvallends allemaal. Lieve meisjespop van substandaard niveau. Prettig in het gehoor, dus je weet wat er gaat komen in een poging te verrassen: harde gitaar en dat kleutergekrijs.
Fout iKer! Sukkel! Het nummer ontpopt zich met een rustige vage mannenstem. Verder niet iets van opvallend niveau maar het duurt voor de verandering niet te lang en de kleuter komt (dus) niet langs. Eén hoera voor een vrij geslaagde spanningsboog.
Glint, daarna, begint met een aardig themaatje. Weer dat lievige non-descript alternatieve, en dat ligt prima in het gehoor. Maar ook hier is lengte een dingetje. Het gaat bijna 3 minuten door. Zou de kleuterkrijs met harde gitaar hier nu voor 'de verrassing' gaan zorgen?
Ja hoor! Volgens het boekje komt die er na 2 minuut 45 in. O o o, de opwinding! 'Opwinding' bedoel ik. Maar het is wel zo gedaan dat het boeit, dat moet gezegd. Want al na 4,5 minuut verandert het nummer van tempo in rustig naar wervelwind. Een vrij atypisch tempo voor deze band en het voelt verfrissend aan. De eerste 6 minuten boeien.
De geschiedenis leert edoch dat de laatste 4 best weleens een tegenvaller kunnen zijn, maar je moet het een kans geven. Op krap 7 minuten komt daar een solo...
Later meer.
'Er is voldoende mis in Nederland dat niets te maken heeft met cultuur of identiteit om het ongenoegen te verklaren' -Ewald Engelen, 2017
hopeless animal is dan beter gezrgd
