Bespreking ike®ainy Swap

[Rainy Day Woman]

18/
'O I miss my my night/life of knife'. Maar bloederig lijkt het nergens te worden dus het zal wel night of life zijn. Is dit Camera Obscura? Er zit prettig ander instrumentarium in dit nummer. Saxofoon, een sixtiesorgetje. 'Give in to your mind, this is love it feels allright'. Hele stukken zijn zelfs verstaanbaar.

Even tussendoor een maaltijd maken met witlof.

18. Camera Obscura - This Is Love (Feels Alright)

Desire Lines (2013)

Camera Obscura kon natuurlijk niet ontbreken! Op jouw swap ook al voorbij horen komen. Echt een ouderwets typisch RDW-bandje.
Wat kan ik zeggen, ik hou van Camera Obscura en ik vind dit een heerlijk relaxt (en wederom lief) wegdroomnummer. Die prachtige stem met Schots accent van Tracyanne Campbell en dat orgeltje en trompetje maken het helemaal af. (Misschien ga ik nog wel een keer een trompetjesswap maken.) Dit album deed niet zo veel bij me toen het uitkwam, maar heeft zich inmiddels opgewerkt tot een van mijn favoriete van deze band en ik had er ook makkelijk een ander nummer van kunnen kiezen.
Helaas is Camera Obscura na het overlijden van de toetseniste een paar jaar geleden voor onbepaalde tijd on hold gezet, maar afgelopen jaar kwam Tracyanne dan gelukkig wel met een nieuw projectje, dat ook leuk is, maar het toch niet haalt bij die mooi rijk geproduceerde Camera Obscuranummers.


Link

[Rainy Day Woman]

19/
Huppelend, springerig ritme. Vrouwenzang. Ergens een Prince-gitaartje. Best wel een beetje een buitenbeentje in deze swap, met name door productie en ritme. Hier wordt ik wel vrolijk van. Typisch het liedje dat niet zwaar intellectueel, emotioneel of filosofisch de wereld bezingt, maar een niemandalletje dat een glimlach op je gezicht tovert. Zou ik van de naam van de artiest gehoord hebben?

Nu ben ik best wel benieuwd of RDW van plan is deze swap hier voor iedereen aan te bieden. Hij is het waard, als het een beetje in je smaak past.

19. La Roux - Kiss and Not Tell

Trouble in Paradise (2014)

Nog even het tempo weer een beetje opvoeren naar het eind van de swap toe. Ik word ook enorm vrolijk van dit nummer! Inderdaad niet zo diepgaand, maar dat is bij muziek ook niet per se nodig als het goed in elkaar steekt en de juiste energie heeft - en je op die manier op een heel andere manier weer kan raken. Op de rest van dit album staan nog wel meer van dit soort fijne elektropopliedjes waar La Roux patent op heeft, maar dit is wel het leukste.
En ook nog met leuke clip:


Link

[Rainy Day Woman]

20/
Het laatste liedje van de swap. mijn koptelefoon begint het ook te begeven qua batterij.
De mevrouw die dit zingt is nogal blij want ze zingt steeds hooray hooray. En ook dat ze weggaat geloof ik. Zal kom die laatste reden wel als laatste liedje zijn neergezet. Wat mij betreft niet het allerleukste liedje, bij lange na niet. Een tweede integrale luisterbeurt zal vertellen welke liedjes ik het leukste vind. Vermoedelijk zit het een na laatste liedje daar wel bij. En ook Noel Gallagher, en in het begin zaten ook nogal wat liedjes die ik leuk vond.

Daarnaast kijk ik ik ook uit naar RDW's bespreking. Maar die zal nog wel niet toe zijn aan alles opschrijven.
Ondertussen moet er yoghurt, ovenbrood, olijven, mayonaise en friet gekocht worden. Dus ik ga het niet meer te lang maken. Het was een superleuk iets een swap beluisteren en bespreken. Daarbij haar commentaar op mijn bespreking weer, waarbij ze uit de doeken doet wat ik gehoord heb... ik heb genoten!
Straks nog eens integraal alles beluisteren, dit was allemaal gwn eerste indruk, meer niet.

RDW heeft een vrij homogene smaak. Geen metalmeisje, jazzkitten of dancefan. Op basis van deze muzieksmaak vermoed ik geen tatoeages en een keurig, niet te opvallend gekleed meisje dat overloopt van de emoties en frustraties, maar daar niet mee te koop loopt.

Dank je wel, RDW!

20. Rilo Kiley - Silver Lining

Under the Blacklight (2007)

NIet echt een heel bewuste keuze om deze aan het eind van de swap te zetten, behalve dat ik een beetje opgewekt wilde eindigen. En achteraf vond ik het ook wel mooi dat de swap begint met 'Gold' en eindigt met 'Silver Lining'. En dan zingt ze ook nog: "I'm your silver lining and now I'm gold".
Ik word in dit liedje vooral vrolijk van de handklapjes en het synth/orgel-riffje.


Link


---

iKer, ik vind onze swapuitwisseling tot nu toe al een behoorlijk succes! Het is erg leuk om te lezen wat je ervan vindt en je nu meer te kunnen vertellen over wat ik erop gezet heb. En ik ben blij dat er wat dingen tussen zitten die je nog niet kende en leuk vindt.

Stay tuned voor mijn bespreking van jouw swap!

[iKer]

iKer, ik vind onze swapuitwisseling tot nu toe al een behoorlijk succes! Het is erg leuk om te lezen wat je ervan vindt en je nu meer te kunnen vertellen over wat ik erop gezet heb. En ik ben blij dat er wat dingen tussen zitten die je nog niet kende en leuk vindt.

Stay tuned voor mijn bespreking van jouw swap!

Dat laatste ga ik zeker doen!
Binnenkort nog een verslagje van het integraal luisteren van jouw swap. Daar heb ik nu geen tijd voor.

Gek trouwens dat ik la Roux niet herkende, heb haar debuutplaat behoorlijk vaak gedraaid destijds.

[iKer]

Fuck, nu heb ik al mijn MP3's bandnaam en titel gegeven, hou ik nog eentje over.


Inmiddels heb ik de swap meermalen integraal beluisterd. Zelfs met mevr. iKer over gehad, die ook zei 'het lijkt wel erg op elkaar zeg'. En dat is helemaal niet erg, want de eerste vijf trage dromerige nummers met veel galm zijn precies genoeg als voorbereiding op wat er daarna komt. De ontlading gaat van nummer 6 DMA's tot en met Alt-J.
Dan komt Lanegan me een domper bezorgen en zwalkt de swap erg heen en weer in mijn idee. Er zitten nummers bij die ik niet kan hebben (vooral Camera Obscura) en hoogtepunten (Elbow, La Roux) naast veel waar ik mijn aandacht moeilijk bij kan houden.

Edoch: de eerste 11 nummers zijn meer dan de moeite waard, en het is een feest dat gedeelte te draaien. Erg knap hoe dat in z'n homogeniteit de eerste vijf nummers mij nooit vermoeit. De rest kan dan blijven opstaan terwijl ik iets anders doe

[iKer]

Ahem.. Rainy?

[Rainy Day Woman]

Ja, ik was deze week weer aan het werk na de kerstvakantie. Daardoor nog niet aan toegekomen.
Maar ik wil dit weekend beginnen met de bespreking!

[iKer]

...kuch...

[Rainy Day Woman]

Het is nog steeds dit weekend.
Alleen moet ik zo onverwacht weg.

[iKer]

Die dat is natuurlijk zo afgelopen omdat jij bij binnenkomst al gehinderd wordt door kieskeurigheid. Onder je kopje thee verzin je een keurig zinnetje als ‘ik voel geen klik en de kat heb ik vergeten eten te geven’ en kun je weer naar huis.

Ik check over een uurtje wel even.

[Rainy Day Woman]

Wat ken je me toch goed iKer.

In mijn meest recente 'date'-ervaring vond ik de andere partij overigens kieskeuriger.

[Rainy Day Woman]

Maar dan nu het moment waarop iedereen - of in ieder geval iKer en Rainy - op hebben zitten wachten: de bespreking van het iKer-deel van de iKe®ainy-swap!

1.
De swap begint met een rustig tokkelend gitaarintro dat een zekere belofte in zich meedraagt. Dan klinkt er een mannelijke zangstem van het diepe, donkere soort waar ik wel van houd. Bij de eerste beluistering komt de zang me pijnlijk bekend voor, alleen kom ik er maar niet op wie dit is. Het klinkt in de verte een beetje als Nick Cave, maar deze duister-melancholische romanticus is het zeker niet. Ik ken deze stem, wie is het nou toch... Ineens heb ik het: Claw Boys Claw natuurlijk! Het is een fijn liedje waarin CBC zich van zijn rustige kant toont, een beetje a la 'Rosie', maar dan net even anders. Het heeft iets kabbelends, niet in de zin van 'het kabbelt maar wat voort', maar op een relaxt voortgaande manier. Een soort van wiegeliedje voor volwassenen. Ook de zanger stelt gerust: "See me flowing, see me going, and I take away your fear". Ik ben geneigd hem te geloven. Dit liedje wekt een prettig romantisch gevoel bij me op. Goede opener!

[Rainy Day Woman]

O, de pizza is alweer klaar. Wordt vervolgd iEk.

[iKer]

Jezus, is de pizza nou nog niet op?

En dat liedje van CBC was bedoeld als derde


Omdat Flower niet beschikbaar is op YouTube deze video, waar iKer op 3'50" vol filmend in beeld staat.
U ziet mij op het plaatje hieronder.


Link

[Rainy Day Woman]

O, dan gaat er iets mis met de volgorde. Ik zie dat er in de bestandsnaam inderdaad 3 staat, maar het is track 1. Zowel wanneer ik hem op usb in mijn stereo afspeel als op mijn computer.

En ik moest ook nog afwassen en bammetjes smeren voor morgen enzo.

[Rainy Day Woman]

Ik zal ze dan proberen op de bedoelde volgorde te bespreken. Ook al is dat dan niet hoe ik de afgelopen weken de swap beleefd heb, en zou ik hem nu eigenlijk nog een keer helemaal moeten luisteren, maar dat zal ik je niet aandoen.

1. (bij mij 5.)
Een wat ruisachtig synth-intro. Een vrouwenstem met lichte galm begint te zingen. Het doet me wel een beetje aan Röyksopp denken. Tot er een beat ingebracht wordt. Een wat platte, commerciële beat. En een zich steeds herhalend deuntje van drie tonen. Dan een volumeverhoging en een modulatie. Oké, voor die beat vond ik het leuker, maar op zich is dit nog wel een lekker oppervlakkig achtergronddeuntje. Een kort soort van gitaarrifje wordt toegevoegd en de vrouw begint weer te zingen. "Can you feel my heartbeat?" Het lijkt naar een soort van climax te gaan, o nee, toch niet echt. In plaats daarvan wordt het nu echt een plat commercieel dancenummer. Gaat het nu toch naar een climax? Nee, opeens verstommen alle instrumenten en is het nummer afgelopen. Niet helemáál mijn ding dit, maar het is afwisselend genoeg en duurt kort genoeg om me niet te vervelen. Ik probeer me situaties voor te stellen waarin ik dit vaker op zou zetten. Als ik een dansje wil maken? Nee, daar is het niet aanstekelijk genoeg voor. Als ik me ergens op moet concentreren? Dat misschien eerder. Maar misschien ook niet.

[Rainy Day Woman]

2. (bij mij 18.)
Het nummer begint met wat ijle, atmosferische tonen. Maar dreiging klinkt op de achtergrond, en het is een ploinkend riffje dat langzamerhand naar voren komt. De ijle tonen protesteren er nog af en toe zwakjes doorheen. Dan komt er een opgewekte beat binnen, en de sfeer slaat om. Het ploinkende riffje vindt het wel gezellig met de beat en verandert in een vrolijker deuntje. De ijle toon heeft zijn rol als muurbloempje inmiddels geaccepteerd, en komt van daaruit tot bloei. Begint zich zelfs voorzichtig in de converstatie met het riffje en de beat te mengen, en hoewel die de ijle toon niet veel aandacht schenken, wordt deze wel in het clubje verwelkomd. In liefdevolle, soms wat flirterige harmonie maken ze er gedrieën een feestje van. Een basbrommende toon springt er af en toe tussendoor. Dan is het nummer opeens afgelopen. (Al klinkt het alsof het feestje stiekem zonder de luisteraar verdergaat). En wat schetst ieders verbazing: die timide ijle toon heeft krachtig het laatste woord! Aan de oppervlakte een niet heel in het oor springend nummer, maar minder commercieel dan het vorige, en het zit goed in elkaar. Geinig nummertje, en ik betrap mezelf erop dat ik het best nog een keer wil opzetten.

[iKer]

Ik zal ze dan proberen op de bedoelde volgorde te bespreken. Ook al is dat dan niet hoe ik de afgelopen weken de swap beleefd heb, en zou ik hem nu eigenlijk nog een keer helemaal moeten luisteren, maar dat zal ik je niet aandoen.

1. (bij mij 5.)
Een wat ruisachtig synth-intro. Een vrouwenstem met lichte galm begint te zingen. Het doet me wel een beetje aan Röyksopp denken. Tot er een beat ingebracht wordt. Een wat platte, commerciële beat. En een zich steeds herhalend deuntje van drie tonen. Dan een volumeverhoging en een modulatie. Oké, voor die beat vond ik het leuker, maar op zich is dit nog wel een lekker oppervlakkig achtergronddeuntje. Een kort soort van gitaarrifje wordt toegevoegd en de vrouw begint weer te zingen. "Can you feel my heartbeat?" Het lijkt naar een soort van climax te gaan, o nee, toch niet echt. In plaats daarvan wordt het nu echt een plat commercieel dancenummer. Gaat het nu toch naar een climax? Nee, opeens verstommen alle instrumenten en is het nummer afgelopen. Niet helemáál mijn ding dit, maar het is afwisselend genoeg en duurt kort genoeg om me niet te vervelen. Ik probeer me situaties voor te stellen waarin ik dit vaker op zou zetten. Als ik een dansje wil maken? Nee, daar is het niet aanstekelijk genoeg voor. Als ik me ergens op moet concentreren? Dat misschien eerder. Maar misschien ook niet.

Dit is The One You Left Behind van Yotto (ft. Vok).
Komt van Hyperfall. Mijn meestgedraaide album van 2018.

Op zich inderdaad reteglad, maar dit is commercieel even succesvol als Vader Abraham in Frankrijk. Yotto heeft op Deezer 1958 fans, Vader Abraham heeft er 3084. De bekende Jon Hopkins, in hetzelfde genre (deephouse) heeft er ruim 59000.
Ik heb periodes dat ik dit soort gladde muziek graag draai. Er staat op deze compilatie meer muziek op die jij vast nogal commercieel vindt klinken.
NB: Yotto is Fins.


Link

[Rainy Day Woman]

3. is dus bij mij 1 en hierboven reeds besproken.

4. (bij mij 2.)
Camera Obscura! Een aantal jaar geleden was dit een van mijn favoriete bandjes en ik mag er nog steeds graag naar luisteren. Lekker hysterisch intro. En Tracyanne begint weer prachtig vrolijk en mild-melancholisch tegelijk te zingen. "No surprises in my record collection" - was dit het liedje dat je aan mij deed denken iKer? Hoe dan ook, een liedje zoals een liedje bedoeld is. Uptempo coupletje, vertragend aanloop naar het refrein, uitbarsting in refrein. "A deer, a deer, my dear". En daar is het kekke introdeuntje weer als intermezzo. Wie zou hier niet vrolijk van kunnen worden? Ik in ieder geval wel. Leuk dat je dit op de swap gezet hebt iKer! Even de cd uit de kast pakken om te kijken of ik dan in één keer weer weet hoe dit nummer heet... Swans, denk ik!

[iKer]

2. (bij mij 18.)
Het nummer begint met wat ijle, atmosferische tonen. Maar dreiging klinkt op de achtergrond, en het is een ploinkend riffje dat langzamerhand naar voren komt. De ijle tonen protesteren er nog af en toe zwakjes doorheen. Dan komt er een opgewekte beat binnen, en de sfeer slaat om. Het ploinkende riffje vindt het wel gezellig met de beat en verandert in een vrolijker deuntje. De ijle toon heeft zijn rol als muurbloempje inmiddels geaccepteerd, en komt van daaruit tot bloei. Begint zich zelfs voorzichtig in de converstatie met het riffje en de beat te mengen, en hoewel die de ijle toon niet veel aandacht schenken, wordt deze wel in het clubje verwelkomd. In liefdevolle, soms wat flirterige harmonie maken ze er gedrieën een feestje van. Een basbrommende toon springt er af en toe tussendoor. Dan is het nummer opeens afgelopen. (Al klinkt het alsof het feestje stiekem zonder de luisteraar verdergaat). En wat schetst ieders verbazing: die timide ijle toon heeft krachtig het laatste woord! Aan de oppervlakte een niet heel in het oor springend nummer, maar minder commercieel dan het vorige, en het zit goed in elkaar. Geinig nummertje, en ik betrap mezelf erop dat ik het best nog een keer wil opzetten.

Dit is Atlas van Lane 8. Net als voorganger Yotto gereleased op Anjunadeep.
Weer deephouse dus.

Weinig aan je geweldige beschrijving toe te voegen. Deze meneer is Amerikaans (er staan nog twee andere Amerikaanse acts op deze compilatie. Ik vind Amerika muzikaal gezien tamelijk ruk, behalve dan op gebied van hiphop en incidenteel elektronische muziek.


Link

[iKer]

3. is dus bij mij 1 en hierboven reeds besproken.

4. (bij mij 2.)
Camera Obscura! Een aantal jaar geleden was dit een van mijn favoriete bandjes en ik mag er nog steeds graag naar luisteren. Lekker hysterisch intro. En Tracyanne begint weer prachtig vrolijk en mild-melancholisch tegelijk te zingen. "No surprises in my record collection" - was dit het liedje dat je aan mij deed denken iKer? Hoe dan ook, een liedje zoals een liedje bedoeld is. Uptempo coupletje, vertragend aanloop naar het refrein, uitbarsting in refrein. "A deer, a deer, my dear". En daar is het kekke introdeuntje weer als intermezzo. Wie zou hier niet vrolijk van kunnen worden? Ik in ieder geval wel. Leuk dat je dit op de swap gezet hebt iKer! Even de cd uit de kast pakken om te kijken of ik dan in één keer weer weet hoe dit nummer heet... Swans, denk ik!

Dit was uiteraard dat nummer. Ik heb uit gene over de simpelheid van dit nummer eens tegen mijn stagiair verontschuldigend gezegd toen ik dit nummer weer eens opzette 'Ja, het doet een beetje aan Jan Smit denken, maar ik word er steeds zo vrolijk van!' Ik zette dit iedere dag op toen het uitkwam. Nog steeds een geweldig nummer.
My Maudlin Career heb ik toen ook veel gedraaid. Geen idee eigenlijk wat ik daar nu van zou vinden, 10 jaar na dato.


Link

[Rainy Day Woman]

5. (bij mij 3.)
Een gitaarintro dat een beetje aan alternatieve gitaarbands uit de jaren negentig doet denken. Je merkt aan alles dat hier een serieus nummer aankomt. "It's easy to be lonely, it's easy to be sad", komt de zanger er gelijk lekker in. Na het eerste couplet komen er meer instrumenten bij: gitaar, piano, drums. De melodie is mooi en erg mooi opgebouwd. Af en toe een vleugje Radioheadachtig. Het is bijna jammer dat de zanger er weer "It's easy to be lonely, it's easy to be saaaad" doorheen begint te zingen. "It's easy to let go, it's easy to be glad" komt er dan achteraan, maar aan de intonatie van de zanger merk je dat het bij hem toch vooral de eerste regel is. Oeh, een trompetje! Dit nummer is muzikaal gezien prachtig, en zeer geschikt als lekker melancholisch zwelgnummer. Alleen gaat de stem van de zanger me na het eerste couplet een beetje tegenstaan. Net iets te nasaal en emo en zeurderig, en dan steeds maar weer diezelfde regels herhaald. Je gaat toch bijna denken dat die jongeman het aan zichzelf te wijten heeft. Jammer, want daardoor raakt of pakt het me net niet helemaal, terwijl het dus verder echt heel erg mooi is.

[Rainy Day Woman]

6. (bij mij 4.)
Verstilde pianoklanken die langzaam opgebouwd worden. Heel even zou dit nog gewoon het intro van een popnummer kunnen zijn, maar al snel merk je aan de opbouw dat dit moderne, minimialistische klassieke muziek is. In de hoek van Philip Glass, Michael Nyman e.d. Daar hou ik op zich wel van op zijn tijd. Er komt een mooie vioolmelodie doorheen, en nog meer strijkers. De piano en strijkers geven en nemen. Af en toe treedt de vioolsolo weer op de voorgrond. Mooi. Zo gaat het een tijdje door, in perfecte afwisseling. Muziek in dit genre zou zo makkelijk tot achtergrondmuziek kunnen vervallen, maar dit stuk weet steeds als dat dreigt te gebeuren je aandacht weer knap vast te houden. Na een minuut of vijf wordt er ook nog een soort van hemels gezang toegevoegd. Ondanks de verstilde sfeer is dit een nummer waarin echt heel veel gebeurt op een heel gedoseerde en uitgebalanceerde manier, en dat vind ik gaaf. Als het stuk is afgelopen volgt nog een ovationeel applaus van een minuut of twee.

[Kryptozoid]

Ik probeer me situaties voor te stellen waarin ik dit vaker op zou zetten.

[Rainy Day Woman]

7. (bij mij 20.)
Een naar een tikje fout (op een tamelijk goede manier) neigend keyboardintro. Vervormde synths worden eraan toegevoegd. Het klinkt alsof er iets groots staat te gebeuren, wat hier wordt aangekondigd! Maar er volgt gewoon een ander synthriffje met een beat. Die handklapjes zijn leuk! Een Brits klinkende vrouwenstem spreekzingt. De teksten kan ik niet heel goed verstaan, maar de woorden die ik hoor ("dreams become entangled in the system", "society related paranoia", "no alternative can grow where love cannot take root") gecombineerd met de wat dreigende intonatie doen vermoeden dat hier sprake is van een politieke boodschap. Heeft dit iets met de Brexit te maken? Is dit de stem die Theresa May in haar hoofd hoort wanneer ze 's nachts in haar bedje ligt? Dat zal wel niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik van dit nummer moet vinden, maar ondanks dat dit misschien niet iets is wat ik uit mezelf veel zou luisteren, intrigeert het me wel genoeg om het vaker op te zetten, misschien juist om daar achter te komen.

[Rainy Day Woman]

8. (bij mij 5.)
Een opgewekt energiek rocknummer met veel gitaar en drums. Dit klinkt een beetje als zo'n band met mannen met strakke pakjes en lange haren. Het doet mij niet zo heel veel, maar het is wel opgewekt en energiek. Yeah, yeah, yeah yeah, come on, come on! Misschien een goed nummer voor tijdens huishoudelijke activiteiten.

[Rainy Day Woman]

9. (bij mij 6.)
Een kort, strak en steady gitaarintro met een soort hijgjes als ritme. "I love you" fluisterzingt de zanger een keer of 200 achter elkaar. Afgewisseld met lekker slepend gezongen coupletjes. Fijne 'pa pa pa'-koortjes en een wat overstuurde gitaarsolo. Zit ritmisch en muzikaal goed in elkaar allemaal, en met een (ironisch) wanhopig/dreigende ondertoon, terwijl het toch een soort van nonchalant en luchtig klinkt. Dit komt me bekend voor, ik denk dat dit de Dandy Warhols zijn. Ik vind het in ieder geval een leuk liedje.

[iKer]

Heeft dit iets met de Brexit te maken?

Nee, helemaal niets. Het is uit 1983.
Dik 35 jaar geleden.

[iKer]

5. (bij mij 3.)
Een gitaarintro dat een beetje aan alternatieve gitaarbands uit de jaren negentig doet denken. Je merkt aan alles dat hier een serieus nummer aankomt. "It's easy to be lonely, it's easy to be sad", komt de zanger er gelijk lekker in. Na het eerste couplet komen er meer instrumenten bij: gitaar, piano, drums. De melodie is mooi en erg mooi opgebouwd. Af en toe een vleugje Radioheadachtig. Het is bijna jammer dat de zanger er weer "It's easy to be lonely, it's easy to be saaaad" doorheen begint te zingen. "It's easy to let go, it's easy to be glad" komt er dan achteraan, maar aan de intonatie van de zanger merk je dat het bij hem toch vooral de eerste regel is. Oeh, een trompetje! Dit nummer is muzikaal gezien prachtig, en zeer geschikt als lekker melancholisch zwelgnummer. Alleen gaat de stem van de zanger me na het eerste couplet een beetje tegenstaan. Net iets te nasaal en emo en zeurderig, en dan steeds maar weer diezelfde regels herhaald. Je gaat toch bijna denken dat die jongeman het aan zichzelf te wijten heeft. Jammer, want daardoor raakt of pakt het me net niet helemaal, terwijl het dus verder echt heel erg mooi is.

It's Easy To Be Lonely van Sophia.
Band uit België maar geleid door Amerikaanse expat. Robin Proper Shepherd, voormalig zanger van The God Machine.

Sophia is zowat de enige singer-wongwriter die iKer draait. Maar ik vind hem vooral fijn in dit soort rockpathetiek. Droefenis en zwelgen daarin is zijn handelsmerk, hij maakt daarover live ook grapjes.
Het duurde bij iKer een decennium voor hij echt fan werd. Een paar maal ging ik met Ratz mee naar Sophia concerten en Robin PS speelde eens in het voorprogramma van Mercury Rev, een van iKer's toentertijd favoriete bands. Dit komt van zijn laatste album, waarop hij een volle rockband heeft. Zéér aangeraden.


Link

[iKer]

6. (bij mij 4.)
Verstilde pianoklanken die langzaam opgebouwd worden. Heel even zou dit nog gewoon het intro van een popnummer kunnen zijn, maar al snel merk je aan de opbouw dat dit moderne, minimialistische klassieke muziek is. In de hoek van Philip Glass, Michael Nyman e.d. Daar hou ik op zich wel van op zijn tijd. Er komt een mooie vioolmelodie doorheen, en nog meer strijkers. De piano en strijkers geven en nemen. Af en toe treedt de vioolsolo weer op de voorgrond. Mooi. Zo gaat het een tijdje door, in perfecte afwisseling. Muziek in dit genre zou zo makkelijk tot achtergrondmuziek kunnen vervallen, maar dit stuk weet steeds als dat dreigt te gebeuren je aandacht weer knap vast te houden. Na een minuut of vijf wordt er ook nog een soort van hemels gezang toegevoegd. Ondanks de verstilde sfeer is dit een nummer waarin echt heel veel gebeurt op een heel gedoseerde en uitgebalanceerde manier, en dat vind ik gaaf. Als het stuk is afgelopen volgt nog een ovationeel applaus van een minuut of twee.

Struggle For Pleasure van minimalist Wim Mertens.

Alweer uit België. Mijn favoriete Europese componist. Is belangrijk geweest bij de introductie van Philip Glass in de Lage landen. Heeft tientallen albums uitgebracht (ik las ergens 82). Bracht de afgelopen drie jaar 5 albums uit. De Herman Brusselmans van de moderne klassiek dus.
Dat hemelse gezang is van een koortje, met aanvulling van de meester zelf. Mevr. iKer vind zijn stem afschuwelijk, ik vind het prachtig. Inmiddels zag ik hem 3 maal optreden, waarvan 2x in 2018. En dat is altijd een belevenis, want echt perfecte uitvoeringen zijn het niet. Anderzijds is het altijd mooi, ook al ken je over het algemeen maar de helft van de nummers. Dit nummer is één van de bekendste van hem, dus die heb ik gekozen. Beluister ook eens de studioversie. De zang is hier afwezig: hij zingt live improviserend als hij daar zin in heeft.



Link

[iKer]

7. (bij mij 20.)
Een naar een tikje fout (op een tamelijk goede manier) neigend keyboardintro. Vervormde synths worden eraan toegevoegd. Het klinkt alsof er iets groots staat te gebeuren, wat hier wordt aangekondigd! Maar er volgt gewoon een ander synthriffje met een beat. Die handklapjes zijn leuk! Een Brits klinkende vrouwenstem spreekzingt. De teksten kan ik niet heel goed verstaan, maar de woorden die ik hoor ("dreams become entangled in the system", "society related paranoia", "no alternative can grow where love cannot take root") gecombineerd met de wat dreigende intonatie doen vermoeden dat hier sprake is van een politieke boodschap. Heeft dit iets met de Brexit te maken? Is dit de stem die Theresa May in haar hoofd hoort wanneer ze 's nachts in haar bedje ligt? Dat zal wel niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik van dit nummer moet vinden, maar ondanks dat dit misschien niet iets is wat ik uit mezelf veel zou luisteren, intrigeert het me wel genoeg om het vaker op te zetten, misschien juist om daar achter te komen.

Sleeper in Metropolis van Anne Clark (1983 dus).

iKer heeft een verleden als new wave jongen. Nu ken jij dat van horen zeggen, maar ik leefde het. Kapsel hetzelfde als Martin Gorevan Depeche Mode enzo. En luisteren naar zware teksten hoorde daar ook bij. Dit lied bezingt het sociaal geïsoleerde bestaan in de grote stad.
Over Anne Clark ging het gerucht dat ze zelfmoord had gepleegd terwijl ik stond te wachten op een optreden van haar, tenminste, zo is mijn herinnering. Maar ze was daar toch. Het was een festivalletje in Mofrica en het optreden deed me niet zo veel, want ik was er vooral om Einstürzende Neubauten te gaan zien. Tenminste: zo is mijn herinnering. Ik heb het nu echt over 30 jaar geleden, dus betrouwbaar is het niet. Neubauten zag ik in elk geval wel, en die hadden net Haus Der Lüge uit.
Anne Clarke is evenwel wel de maker van dit liedje dat ik altijd als klassieke proto-electro beschouw.


Link

[iKer]

8. (bij mij 5.)
Een opgewekt energiek rocknummer met veel gitaar en drums. Dit klinkt een beetje als zo'n band met mannen met strakke pakjes en lange haren. Het doet mij niet zo heel veel, maar het is wel opgewekt en energiek. Yeah, yeah, yeah yeah, come on, come on! Misschien een goed nummer voor tijdens huishoudelijke activiteiten.

Come On Come On van Cheap Trick (1979)

Een bubblegum niemendalletje van mijn oudste muziekliefde. Sinds mijn twaalfde ben ik gegrepen door deze band. Waarom? Omdat het easy listening is, en -zoals jij zegt- opgewekt en energiek. Muziek die niet opgewekt en energiek is moet van goede huize komen om mij te boeien. Jouw swap slaagt daarin bovengemiddeld in de tragere nummers. Maar dat is dus niet waar het hier over gaat.
Cheap Trick bestond toen uit 2 ('fotomodel')mannen met lange haren en twee nerds. Dit is de live opname van hun live-doorbraakalbum At Budokan. Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens een schoolreisje (1979) hun hit I Want You To Want Me steeds hoorde.
Toentertijd vaak 'de nieuwe Beatles' genoemd. Twee bandleden speelden samen met John Lennon, en een plaat van ze is geproduceerd door George Martin. Ook hebben ze afgelopen toen jaar veel shows in Las Vegas gedaan met integrale uitvoering van Sgt. Pepper.

Ik draai het nog steeds. Waarom? Omdat ze door de jaren heen verschrikkelijk slechte albums maakten, maar ook albums waarop plots alles samenkomt wat At Budokan zo aantrekkelijk maakt. Opwinding, rock, creativiteit, energie. Ze blijven maar doorgaan, een aspect dat mij als creatief erg aanspreekt. Hoe doe je zoiets, relevant blijven zonder jezelf geweld aan te doen?



Link

[iKer]

9. (bij mij 6.)
Een kort, strak en steady gitaarintro met een soort hijgjes als ritme. "I love you" fluisterzingt de zanger een keer of 200 achter elkaar. Afgewisseld met lekker slepend gezongen coupletjes. Fijne 'pa pa pa'-koortjes en een wat overstuurde gitaarsolo. Zit ritmisch en muzikaal goed in elkaar allemaal, en met een (ironisch) wanhopig/dreigende ondertoon, terwijl het toch een soort van nonchalant en luchtig klinkt. Dit komt me bekend voor, ik denk dat dit de Dandy Warhols zijn. Ik vind het in ieder geval een leuk liedje.

I Love You - Dandy Warhols.

Goed geraden RDW. Eén van de weinige echte retrobands waar ik lange tijd fan van ben. Het nummer start erg minimaal, en bouwt uit naar een lawaaierige climax. Beetje hetzelfde recept als het nummer van Sophia. Werkt op mij uiterst hypnotiserend.
Een nummer waar geen goede video voor is, dus dan maar onderstaande vid.


Link



Ik ben benieuw naar de rest van de bespreking!

[Rainy Day Woman]

Heel erg leuk om je uitgebreide reacties te lezen iKer!

[Rainy Day Woman]

Heel erg leuk om je uitgebreide reacties te lezen iKer!

Ik heb vanavond (en morgenavond) geen tijd om lang op het forum te zitten, maar ik hoop van de week nog weer even verder te kunnen met de bespreking.

[iKer]

Heel erg leuk om je uitgebreide reacties te lezen iKer!

Ik heb vanavond (en morgenavond) geen tijd om lang op het forum te zitten, maar ik hoop van de week nog weer even verder te kunnen met de bespreking.

Ik kan niet wachten!

[iKer]

[Rainy Day Woman]

Sorry iKer. Ik had er allang mee verder willen gaan, maar ik heb een nogal drukke week gehad, en nu het dan weekend is voel ik me niet zo lekker. Hopelijk ben ik gauw weer in staat om achter mijn computer te zitten en uitgebreide besprekingen te typen.

[iKer]

Beterschap, Rainy.

[Rainy Day Woman]

Dankjewel.

[Rainy Day Woman]

Waarde iKer, ik hoop echt binnenkort met de bespreking van je swap verder te gaan.
Heb het druk de laatste tijd en door mijn griepje van laatst de afgelopen week te weinig energie om 's avonds uitgebreid achter mijn computer te zitten.
Maar ik ben het echt niet vergeten!
Wordt zeer binnenkort vervolgd dus.
Excuus dat het zo lang duurt allemaal.

[iKer]

Wordt zeer binnenkort vervolgd dus.

Dat zou fijn zijn!

[Rainy Day Woman]

10.
Glijdende synths en vogelgefluit. Gezang in het midden tussen Björk en Massive Attack. Dan komt de beat erbij, en lijkt dit gewoon weer zo'n dancenummer, beetje loungeachtig af en toe. Veel aahaa en oehoee en ieeheee en yeaheaheaa. Die paniekerige drums zijn wel oké. Voor de rest is dit muziek die me helemaal niets doet.

[Rainy Day Woman]

11.
Geploink en een hoge opera-vrouwenstem, en iets xylofoonachtigs. Een andere vrouw begint te fluisterzingen. Wanneer het volume omhoog gaat, doet dit me aan Hooverphonic denken. Beetje zwoel en mysterieus sfeertje. Beetje orkestraal ook. Muzikaal gebeurt er veel (strijkers, synths, ploinkjes, drums), waardoor de hijgerige, langzame zang goed uit de verf komt. Ze zingen heel vaak 'Utopian', dus dat is wellicht de titel van het nummer? Ik ken het niet. Maar ik vind het wel wat hebben.

[Rainy Day Woman]

12.
Dreigende, lage pianoklanken. Een Duits sprekende mannenstem, die me geloof ik duidelijk probeert te maken dat er iets aan het handje is. Af en toe komt er wat getokkel en noise tussendoor. Getik op een buis. En er komt achtergrondzang van een andere Duitse man bij. De gitaren zwellen aan, en de manenstem begint nu echt indringend te worden. Dreigende, wat zwevende gitaarsolo. Dan gaat de man weer verder met zijn boodschap verkondigen. Waarna de muziek plotseling wegsterft. Dat dreigende sfeertje heeft wel wat, maar ik weet niet nog niet zo goed wat ik met dit nummer moet aanvangen.

[Rainy Day Woman]

13.
Hee, wat een vrolijk gitaarintrootje opeens. Dit begint als iets wat ik leuk zou kunnen gaan vinden. Drumsolo, en het gitaarriffje gaat verder. Een Britse man begint te spreekzingen. Klinkt als jarennegentigbritpop. Het blijft zorgeloos en vrolijk klinken. Af en toe een stevige gitaarsolo. En dat Engelse accent is fijn. Iets met 'people in love'. Ik vind dit leuk! Heel benieuwd wat dit is.

[Rainy Day Woman]

14.
Uptempo en energiek intro met droge drums. Een kek elektronisch gitaarrifje. Begint met leukheidspotentie. Dan gaat er een Franse mevrouw zingen. Gelukkig is het niet zo'n zuchtmevrouw, maar een opgewekte mevrouw. Gitaar ertussendoor, opbouw naar het refrein, waarin de vrouw nog energieker gaat zingen. J'en suis un fasciste? Dat zingt ze vast niet. Hee, synthesizers. Ik zou hier best op kunnen dansen. O, nog weer ander gitaargetokkel, het naar-het-refrein-riffje weer, en nu gaat de zangeres los. Afwisselend hoor. Het nummer wordt lekker voortgestuwd door van alles en nog wat. Best leuk dit.

[iKer]

Ik heb mijn swap al tijden niet meer beluisterd. In combi met mijn enorme vergeetachtigheid maakt dit dat ik bij twee beschrijvingen geen flauw idee heb welk nummer het is.

Anyway, wat leuk dat we verder gaan! Ik kom z.s.m. met de ontknopingen.

[Rainy Day Woman]

15.
IJle, hoge begintoon. Strijkers. Er komen ultralage tonen bij, lijkt wel een didgeridoo. Interesting. Ah, een beat. Wat gaat dit worden? Synths komen erbij. Ik kan nog steeds niet inschatten wat dit gaat worden. Ik vrees weer zo'n dancenummertje. Zou iKer zich lekker jong voelen door dit soort muziek? Enfin, de drums voeren het tempo op. Ik weet het nog steeds niet. Mannenstemmen. O, valt mee qua dancepulp eigenlijk. Eerder energiek elektronisch. Het moet nu wel ergens heengaan, het lijkt alsmaar in de aanloop te blijven hangen. Iets met 'first time'. Ik moet ineens aan de Pet Shop Boys denken. Maar dan hoekiger. Er wordt weer een beat/deuntje opgevoerd alsof het nu ergens heen gaat. Maar nee. Dan komt er weer een toon, instrumentatie sterft weg, maar daar gaat het tempo weer omhoog. De mannenstemmen zingen nu iets over 'rhythm'. 'Kedeng kedeng' voor gevorderden? Nu gaan de drums weer uit hun dak. Dit nummer klinkt ergens zo simpel maar toch snap ik er geen hout van. Er lijkt geen duidelijke richting in te zitten. Dat hoeft niet erg te zijn, maar dit zwalkt een beetje. Op zich niet vervelend verder, maar ik word er ook een beetje nerveus van. Maar pluspunten voor die didgeridoo.

[Rainy Day Woman]

Ik heb mijn swap al tijden niet meer beluisterd. In combi met mijn enorme vergeetachtigheid maakt dit dat ik bij twee beschrijvingen geen flauw idee heb welk nummer het is.

Anyway, wat leuk dat we verder gaan! Ik kom z.s.m. met de ontknopingen.